14."KOCHAM CIĘ"

Aleksandar:

 Hania szła w moje stronę, starego roku, może zacznę nowy dobrze, miałem taką cichą nadzieje.

 -Wszystkiego najlepszego w nowym roku! –Krzyknęła Hania i patrzyła na mnie, przybliżyłem się do niej i chciałem ją pocałować…

Hania:

Stałam przed nim, Aleks zaczął mnie całować, a ja nie sprzeciwiałam się, brnęłam w ten pocałunek. Choć podświadomie wiedziałam, że to nie skończy się dobrze.

-Hania ja cię… -Na chwilę oderwał się ode mnie, wiedziałam co chcę powiedzieć, ale nie chciałam, żeby tego mówił. Zatkałam mu usta pocałunkiem.

-Aleks nie mów nic… -Powiedziałam i znów go pocałowałam. Oderwaliśmy się od siebie, a ja pobiegłam szybko do mieszkania.

Weszłam do swojego pokoju.  Za piętnaście minut, do pokoju wszedł Aleks, patrzył na mnie, nic nie powiedział usiadł tylko obok mnie. Dostałam wiadomość, wzięłam telefon do ręki.

OD: PAULA

Nie wracamy na noc z Cupkiem. Miłej nocy życzę.

Czyli wszystko zaplanowała. Normalnie jak ją spotkam to jej coś zrobię. Aleks wciąż na mnie patrzył bez słowa, a ja przez impuls, albo cholerną potrzebę bliskości z Aleksem, zaczęłam go całować. To nie skończy się do dobrze, ale w obecnej chwili nie myślałam o konsekwencjach tego, czego zrobię. Aleks lekko zdezorientowany zaczął odwzajemniać moje pocałunki, usiadłam mu na kolanach i oplotłam go nogami w pasie.  Nie myślałam racjonalnie. Dlaczego ja się tłumaczę, przecież ja tego chcę.

Aleks:

Byłem zdezorientowany zachowaniem Hani, ale pragnąłem jej.  Całowała tak pewnie, tak jakby uczyła się moich ust na pamięć, jakby miała ostatni raz w życiu całować. Zacząłem rozpinać jej sukienkę, ona nie protestowała, przygryzła delikatnie płatek mojego ucha, sama po chwili zaczęła dobierać się do mojej koszuli, która w ekspresowym tempie, została rzucona w kąt pokoju. Efektownie pozbywaliśmy się swojej odzieży, oderwałem się na chwilę, chciałem coś powiedzieć, ale Hania zatkała mi usta pocałunkiem.

-Aleks nie mów nic, nie wiem dokładnie co robię. –Odpowiedziała, a moja mina nie była za pozytywna.– Ale chcę tego.  – Znów zaczęła mnie całować, a ja nie sprzeciwiałem się tego.  Chciałem tego tak samo jak ona.

Hania:

Obudziłam się obok Serba. Zrobiłam źle, uczucia wróciły z dwojoną prędkością i siłą. Ale przecież ja go KOCHAM, ale boje się do tego przyznać, oczywiście tego nie zrobię. Mam kompletny mentlik w głowie, boje się tego wszystkiego. Choć w nocy nie myślałam o konsekwencjach, jakie mogą być z tego.

Wstałam zanim Serb się obudził. Samolot miałam o trzynastej, zamieniłam się wczoraj biletami, jeśli byłabym z Michałem, to pewnie wrócilibyśmy drugiego,  modliłam się w duchu, żeby  Serb się nie obudził. Wzięłam kartkę i napisałam kilka słów, zostawiłam ją na poduszce.  Cicho wyszłam z mieszkania, wsiadłam do wcześniej zamówionej taksówki i ruszyliśmy na lotnisko. Tam dzięki Bogu odprawa minęła szybko i mogła spokojnie oderwać się od ziemi.

Aleks:

Obudziłem się, chciałem położyć rękę, na ramieniu Hani, ale jej obok nie było. Poczułem tylko szelest papieru.

„DROGI ALEKSIE

Wróciłam do Włoch, tak będzie najlepiej, ta noc była najcudowniejszą w moim życiu,  nie możemy być razem, nie potrafię ci zaufać. Boję się, że kiedy znów będę szczęśliwa, ktoś będzie chciał pokrzyżować nam plany, limit szczęścia chyba wyczerpałam. Kocham Cię, ale nie mogę z tobą być, jesteś cudownym facetem, ale chyba nie jesteśmy dla siebie, niech każde pójdzie swoją drogą, na pewno znajdziesz kobietę która będzie warta twoich uczuć, ja nie mogę z tobą być, przepraszam.

Twoja Hania”

Patrzyłem na kartkę papieru i nie wierzyłem własnym oczom, kocha mnie, ale co z tego skoro, uważa że nie może ze mną być przecież to chore.

Paulina:

-Jak myślisz pogodzili się? –Zapytał Cupko, a ja nie wiedziałam jak mam mu powiedzieć prawdę. Dostałam wiadomość od Hani, że jest już we Włoszech, przespała się z Aleksem i że go kocha, ale nie może z nim być. Pięknie.

-Hania wróciła do Włoch, przespali się ze sobą i oboje się kochają. –Powiedziałam przytulona do mojego chłopaka.

-Już myślałem, że się pogodzą, a tu proszę, masakra jakaś. Przecież oni są dla siebie stworzeni. –Powiedział Cupko, patrząc w sufit.

-Wiem, ale to jest ich decyzja, my nie możemy w nią ingerować. –Powiedziałam i pocałowałam delikatnie chłopaka.

Hania:

Michał czekał na mnie na lotnisku, zauważyłam go i szybko do niego pobiegłam. Przytuliłam się jak do starszego brata.

-Hania? –Spojrzał na mnie niepewnie.

-Nie pytaj o nic. Przespałam się z nim i go kocham. –Powiedział przez zły. Pojechaliśmy do domu.

Cztery miesiące później.

Aleks:

Złoty medal Ligi Mistrzów, Mistrzostwo Polski, najlepszy atakujący Ligi Mistrzów, zawodowo świetnie, ale moje życie to jedna wielka porażka. Jednego wieczora kiedy siedziałem z Cupkiem przed telewizorem przyszła Paula.

-Ty masz bilet na jutrzejszy samolot do Rzymu, polecisz do tych pieprzonych Włoch i pogodzisz się z Hanią, minęło tyle czasu, a żadne z was nie żyje normalnie, tu masz adres gdzie mieszka, pewnie mnie zabije, ale potem będzie mi dziękować. –Dziewczyna patrzyła na mnie z mordem w oczach.

-Ale Paula. –Zająknąłem się.

-Nie słyszę żadnego „ale”, jak doznałeś kontuzji, dzwoniła do mnie, wygrałeś mecz, dzwoniła do mnie, za każdym razem jak do mnie dzwoni pyta o ciebie imbecylu. –Nie miałem już wyjścia musiałem lecieć. Ale przecież ja chcę tam lecieć.

-Serio o mnie pytała? –Rozpromieniłem się, kiedy Paulina wspomniała o tym, że Hania się mną interesuje.

-Tak bałwanie. –Powiedziała i rzuciła we mnie poduszką.

-To ja idę się pakować. –Powiedziałem i ochoczo wstałem z kanapy.

Hania:

Siedziałam na kanapie w salonie. Michał wyjechał na trzy dni, więc zostałam sama. Oglądałam powtórkę meczu finałowego Ligi Mistrzów, Aleks prezentował się świetnie. Kiedyś był to mój Aleks, a teraz niestety już nie.

Usłyszałam pukanie do drzwi. Wstałam niechętnie z kanapy, może to Michał, ale jeśliby to on, przecież ma klucze.  Bez zastanowienia, otworzyłam drzwi, a przed nimi stał Aleks z uśmiechem od ucha do ucha.

-Hania. –Powiedział i przekroczył próg domu.

-Co tu robisz? –Zapytałam patrząc na chłopaka.

-Kocham Cię. –Powiedział a ja stałam jak wryta,

Aleks:

-Hania.-Powiedziałem patrząc na dziewczynę z uśmiechem. Tak dawno jej nie widziałem.

-Co tu robisz? –Zapytała niepewnie,

-Kocham Cię. –Powiedziałem i czekałem na reakcje dziewczyny, ta stała jak wryta. Cały czas nie odrywałem od niej wzroku. Ślicznie wyglądała potargana, w rozciągniętym dresie. Miała na sobie moja koszulkę. –Haniu to moja koszulka? –Zapytałem, a na twarzy dziewczyny pojawił się uśmiech.

WITAJCIE! Wydaje mi się że kolejny rozdział pojawi się pod koniec roku. W środę mam zebranie, a mam dwa zagrożenia, z matmy i fizyki. Zacznijmy od tego że z fizyki mam tylko jedną ocenę jak cała klasa. Mama mnie zabije. Ale jakoś to przeżyje. Co do rozdziału to przepraszam za literówki i liczę na komentarze. Do następnego.