10."-Jak to dobrze zuważyłaś, „mój” Aleksandar"

Hania:

-W sprawie Aleksandara? –Zapytałam wpuszczając blondynkę do środka.

-Milena Novaković. –Wyciągła rękę w moją stronę, ja uścisnęłam ją. –Była dziewczyna Aleksa. –Wtedy zbierałam szczękę z podłogi.

-O co chodzi? –Zapytałam a blondynka bezczelnie weszła do salonu i rozsiadła się w salonie. Wyglądałam przy niej jak siedem nieszczęść, ona ładna zgrabna, idealnie ubrana, a ja miałam na sobie koszulkę Aleksa, która pachniała jego perfumami, getry i bambosze ze świnką.

-Ja byłam kiedyś z Aleksandarem, będę z nim znowu, dlatego przyszłam ci powiedzieć, że Alek za grzeczny to nigdy nie był, zdradzał mnie, manipulował mną i resztą swoich panienek też. Ale ja go kocham, więc dlatego z nim będę, najlepiej będzie jak się  z nim rozstaniesz. –Powiedziała patrząc mi prosto w oczy i uśmiechała się podle. –Może dasz mi coś do picia? –powiedziała słodkim głosikiem, a dalej stała w progu pokoju, nie mogło to wszystko do mnie dojść.

-Lepiej będzie jak opuścisz moje mieszkanie, teraz. –Powiedziałam. Blondynka  spojrzała na mnie i zaczęła się śmiać, wstała.

-Jesteś żałosna laleczko. –Powiedziała wychodząc z mieszkania. 

Usiadłam na kanapie i zaczęłam płakać.  Po chwili do mieszkania weszła Paulina, spojrzała na mnie i szybko do mnie podleciała.

-Skarbie coś się stało? –Zapytała. –Czy ta blondynka miała coś z tym wspólnego? –Pokiwałam głową. –Z Aleksem też? –Dopytała .

-Jego była, powiedziała, że chcę do niego wrócić, że Aleks bawi się dziewczynami i jest manipulantem… - Powiedziałam i wybuchnęłam jeszcze większym płaczem.

-Hania, powinnaś pogadać z Aleksem. –Powiedziała.

-Ma dzisiaj mecz, po meczu. Powinien się na tym skupić przede wszystkim. –Powiedziałam. Paulina mnie przytuliła. – Jak nie moja matka, to była Aleksa. Czy ja nie mogę mieć jednego normalnego dnia? Iść na mecz mojego chłopaka, kibicować mu, jak wygra to będę się z nim z radości całować, a jak przegra to będę się z nim całować, żeby go pocieszyć. –Powiedziałam, a moja przyjaciółka spojrzała na mnie poważnym wzrokiem.  A po chwili wybuchnęłam śmiechem.

-Hania, może po prostu id razu pójdź z nim do łóżka będzie prościej. –Zauważyła moja przyjaciółka.

-Paulina ty jesteś jakaś chyba niewyżyta seksualnie, muszę pogadać z tym twoim Robercikiem. –Powiedziałam śmiejąc, a moja przyjaciółka spojrzała na mnie z chęcią mordu w oczach.

-On ma na imię Rafał. –Powiedziała do mnie wyrzutem, a ja zaczęłam się jeszcze bardziej śmiać. – Chodziarz mogłabyś pamiętać, jak mój chłopak ma na imię. –Patrzyła na mnie.

-Co za różnica, Robert czy Rafał. To na R i to na R. –Teraz to obie wybuchnęłyśmy śmiechem.

Aleksandar:

-Już skończyłeś gadać? –Zapytał Dejan.

-Tak, Paulina wchodziła do mieszkania, zadzwonię do niej później. –Powiedziałem i wsiadłem do autobusu, razem z resztą chłopaków. Dojechaliśmy do hotelu i mój telefon zadzwonił.  Miałem nadzieję, że była to Hania jednak nie. Nieznany numer.  –Halo? –Zapytałem.

-Cześć Aleks. Byłam u twojej laleczki. –Poznałem ten głos, ale nie chciałem go słyszeć. Przemyślałem wszystko co powiedziała.

-Gdzie byłaś? –Zapytałem.

-U twojej Hani.  Pogadałyśmy sobie, więc  może się spotkamy? –Zapytała a emocje zaczęły we mnie buzować.

-Spierdalaj. –Powiedziałam i rozłączyłem się. –Cupko musze jechać do Hani,  Milena u niej była. –Powiedziałem. Mój przyjaciel wstał i stanął przede mną.

-Nie możesz jechać. Hania nie wie, że ty wiesz, że widziałeś się z Mileną. Po drugie za trzy godzinny jest mecz. Zadzwoń do niej. –Powiedział mój przyjaciel, kwinąłem na zgodę.

Hania:

Nagle rozdzwonił się mój telefon.

-Paula to Aleks, co ja mam mu powiedzieć, będzie się pytał, czy pójdziemy na mecz? –Spojrzałam na przyjaciółkę.

-Idziemy na mecz i tak masz mu powiedzieć.  –Powiedziała Paula. –Obieraj. –Powiedziała.

-Cześć. –powiedziałam do słuchawki telefonu.

-Hej Kochanie,  będziecie na meczu? –Zapytał Aleks.

-Oczywiście. –powiedziałam lekko złamanym głosem.  Miałam nadzieję, że Aleks niczego nie zauważy, choć niestety się myliłam.

-Haniu coś się stało? –Zapytał zmartwiony. Nie wiedziałam, czy mam teraz mu to wszystko powiedzieć, ale przecież przez telefon nie powinno się takich rozmów toczyć.

-Oczywiście, że nic kochanie. To samo co rano. –Odpowiedziałam. Miałam wielką nadzieję, że to  kupił. –Kochanie, ale ja nie mam w co ubrać. –Powiedziałam, chciałam zmienić temat, więc tylko to mi przyszło do głowy.

-Mam dla ciebie niespodziankę, ja będziecie, za godzinkę, to dostaniesz koszulkę z moim nazwiskiem. –Powiedziała Aleks, usłyszałam śmiech jego kolegów.

-Jeszcze sobie pomyślą, że mam na nazwisko Atanasjević. –Zaśmiałam się do słuchawki.

-Przeszkadzałoby ci to? –I tym tekstem totalnie mnie rozwalił. –Nie oświadczam ci się… jeszcze.  –Powiedział mój ukochany, a ja trochę się rozluźniłam.

-Oczywiście, że nie. –Powiedziałam. –To ja się szykuję, bo pragnę tej koszulki. Kocham Cię. –Powiedziałam i się rozłączyłam. –Paula szykujemy się. –Krzyknęłam do przyjaciółki.

Aleksandar:

Hania miała dziwny głos przez telefon. Ale rano też dziwnie się zachowywała, nie mam pojęcia co jest  tymi kobieta. Mam nadzieję, że nie przejęła się słowami Mileny, domyśliłem się, że w tym całym przedsięwzięciu macza swoje palce Piotrek. Nie lubię gościa. Skrzywdził Hanię, a to dla mnie coś najgorszego na świecie.

-Aleks idziemy. –Powiedział Cupko. Ja kiwnąłem przyjacielowi i ruszyłem za nim w stronę autobusu. Wsiadłem do niego założyłem słuchawki i tak dojechaliśmy do łódzkiej hali.  

Hania z Pauliną stały pod halą i zawzięcie o czymś dyskutowały, ale kiedy tylko do nich podszedłem z Cupkiem, od razu przestały.

-Hej. –Powiedziała Hania i cmokła mnie na przywitanie. –Cześć Konstantin. To Paulina. –Przedstawiłam ich sobie podali sobie ręce.

Hania:

-Proszę koszulka, a dla Pauli mam Cupka. –powiedział i podał nam torbę.

-Dziękujemy, a teraz zmykaj. –Powiedziałam, chłopaki poszli za resztą, a my weszłyśmy na hale. Ludzi było już mnóstwo.  Usiadłyśmy na swoich miejscach, momentalnie zapomniałam o byłej Aleksa. Może nie będę z nim o niej rozmawiać, nie chcę, powodować kłótni.

-To twarzy ci w tej koszulce. –Powiedziała moja przyjaciółka, a ja spojrzałam na nią i uśmiechnęłam się do niej.

-To w twojej też. Widziałam jak Konstantin na ciebie patrzy, tak wiesz. –Powiedziała, a Paulina spojrzała na mnie. –No wiem tym masz tego swojego Robercika, ale on taki fajny jak Cupko nie jest. –Powiedziałam do przyjaciółki.

-Tak? A twój Aleksandar cały czas na ciebie. –Pomachałam Aleksowi.

-Jak to dobrze zuważyłaś, „mój” Aleksandar. –Powiedziałam z uśmiechem do przyjaciółki.

Aleksandar.

Po wygranym meczu, szybko podbiegłem do Hani. Zauważyłem z daleka Milenę, nie chciałem dopuścić do jakiegokolwiek naszego spotkania.

-Jesteś ze mnie dumna? –Zapytałam, a Paulina, która stała obok Hani, zaczęła się śmiać.

-Bardzo. –Odpowiedziała i pocałowała mnie. Dziewczyny naokoło zaczęły buczeć. –A teraz uciekaj, bo mnie zabiją. –Zaśmiała się do mnie.

-Zadzwonię, jak będę wychodził z hali. –Powiedziałem i jeszcze raz przelotnie pocałowałem Hanię.

Cześć, cześć, czuwaj. Dziesiąty już jest. Dzięki za 2800 wyświetleń, za każdy komentarz, dobre słowo. Jeszcze raz wielkie dzięki.  Opowiadanie o Dejanie, zacznę kiedy skończę to, a planuje około jeszcze 5-7 rozdziałów. Mam już pomysł jak skończę to opowiadanie, ale nie teraz o tym. Jeszcze raz wielkie dzięki, kocham was. Polecajcie swoje blogi, komentujcie. To dla mnie ważne, za każdym razem pisze do was to samo. Więc kończę i do następnego.